Ագաթա Քրիստի․ Էնդհաուզի առեղծվածը

«Էնդհաուզի առեղծվածը» վեպը Ագաթա Քրիստիից առաջին ստեղծագործությունն էր, որ ընթերցել եմ։ Ինձ այնքա՛ն գրավեց իր վեպերը, որ որոշեցի շարունակել ընթերցել նրա ստեղծագործություններից։ Վեպը դետեկտիվ ժանրով է գրված՝ ինչպես հեղինակի մնացած ստեղծագործությունները։ «Էնդհաուզի առեղծվածը» մի աղջկա մասին է, ով ապրում է Էնդհաուզում, վեպում Էրքյուլ Պուարոն փորձում է գտնել այն մարդուն, ով ցանկանում էր սպանել աղջկան։ Վեպն այնքա՛ն անսպասելի ավարտ է ունենում, որ մեզնից յուրաքանչյուրը պատկերացնել անգամ այն չի կարող։ Անկեղծ կասեմ, որ մտքովս երբեք նման վերջաբան չէր անցնի, քանի որ այն շատ անհավանական է ու երևակայական։ Այս գիրքը համարում եմ աշխարհում ամենահաջողվածը, քանի որ այն իսկապես կատարյալ էր ինձ համար։ Ըստ իս՝ հեղինակն ամենահետաքրքիր ժանրով է ստեղծագործում ու հենց դա է գլխավորապես գրավում ընթերցողին։ Համեմատաբար ավելի քիչ են այս ժանրով ստեղծագործողները, իսկ Ագաթա Քրիստին դրանցից մեկն է, ում ես համարում եմ լավագույններից։ Իր ոճը շատ է տարբերվում մնացած գրողներից, քանի որ ընթերցելու ընթացքում քեզ տրվում է հնարավորություն Էրքյուլ Պուարոյի հետ գտնել իրական հանցագործին։ Սակայն վստահեցնում եմ՝ շատ դժվար է բացահայտել սպանությունը՝ հատկապես առաջին անգամ ընթերցողների համար։ Ըստ իս՝ կերպարներներից յուրաքանչյուրն էլ ուներ իր անհրաժեշտությունը վեպում, քանի որ այնպես էր ստացվում, որ ընթերցելիս դու կասկածում ես բոլորին։ Սակայն ամենավերջում բացահայտվում է այնպիսի մեկը, ում չէիր կասկածի երբևէ։ Կարծում եմ՝ նրա վեպերում իրական հետաքրքրությունը հենց սա է, ինձ գլխավորապես դուր է գալիս իր վեպերի ավարտները։ Բոլորիդ խորհուրդ եմ տալիս այն ընթերցել, վստահ եմ՝ շատ դուր կգա, հատկապես, երբ առաջին անգամ եք ընթերցում Ագաթա Քրիստի։