- Զինված պայքարի սկիզբը Սյունիքում։ Դավիթ բեկ
Ստեփանոս Շահումյանը Սյունիքից Վրաստան մեկնեց խոչընդոտներ հաղթահարելու ու վրաց ազատագրական ուժերի հետ կապ հաստատելու համար։ Հենց նրա խնդրանքով է, որ վրաց բանակի հայ զինվորները Դավիթ բեկի հետ գնացին Սյունիք (1722 թվականին)։ Նրանք հաստատվեցին Շինուհայրում։ Դավիթ բեկը ստեղծեց ռազմական խորհուրդ։ Առաջին հաղթական մարտը տեղի ունեցավ շևանշիր ցեղի դեմ՝ 1722 թվականի աշնանը։ Մելիք Բաղրին պատկանող Տաթև գյուղի մերձակա ամրոցի գրավումը նույնպես շատ կարևոր էր։ Նա դավաճանեց հայերին, ու Դավիթ բեկը հրամայեց կտրել նրա գլուխը։ Իսկ նա գնաց բնակվելու Տաթևում։ Հայերի վրա հարձակվեցին նաև շրջակա մահմեդական տիրակալները, 1723 թվականին Չավնդուրի մոտ հայերին հաջողվեց հաղթանակ տանել վճռական ճակատամարտում։ Հայ զորքերը գրավեցին նաև Զևայի անառիկ բերդը։ Իսկ հաջորդը Որոտան բերդը գրավեցին։
- Սյունիքի հայկական իշխանությունը
Դավիթ բեկի շուրջ մեկ տարվա հաղթական պայքարից հետո Սյունիքն ազատագրվեց։ Այնտեղ ստեղծվեց հայկական իշխանություն՝ Դավիթ բեկի գլխավորությամբ։ Կենտրոնատեղին դարձավ Հալիձորի բերդը։ 1724 թվականին պարսից շահը ճանաչեց այն ու Դավիթ բեկի հետ դաշինք կնքեց։ Նույնիսկ երբ թուրքական բանակի առաջխաղացում սկսվեց, շահը հրամայեց պարսիկ կառավարիչներին ռազմական օգնություն ցուցաբերել հայերին։ Թուրքական զորքերը Երևանի գրավումից հետո շարժվում են դեպի Սյունիք և Ատրպատական։ Նրանք փորձում են գրավել Սյունիքը։ Այսպիսով, թշնամուն հաջողվում է գրավել մի շարք հայկական բնակավայրեր։ Դավիթ բեկն ամրացավ Հալիձորի բերդում, իսկ 1727 թվականին թուրքերը պաշարեցին Հալիձորը։ Հայերին հաջողվում է հետ մղել թշնամու զորքերը։ Նրանցից շատերը նույնիսկ մագլցում էին ամրոցի պարիսպները։ Հայերը որոշում են անսպասելի հակահարձակում կազմակերպել։ Հարձակումը գլխավորող Մխիթարն ու Ավետիսը դիմում են հայ զինվորներին․ «Արիացե՛ք, մի՛ երկնչեք․ հետևեցե՛ք մեզ։ Եթե հասել է մեր վախճանը, քաջաբար մեռնենք, որովհետև մեզ համար ավելի լավ է արիությամբ պարիսպներից դուրս մեռնել, քան այստեղ՝ մեր աչքերի առաջ, տեսնել մեր ընտանիքների ու բարեկամների մահը»։ Հայերի անսպասելի հարձակումից հետո թշնամին խուճապահար փախուստի է դիմում։ Թուրքերն ունեցան 13 000 զոհ։ Հայերը գնացին Մեղրիի ուղղությամբ ու Մեղրին ազատագրվեց։ 1728 թվականին մահացավ Դավիթ բեկը, և հրամանատարությունն անցավ Մխիթար սպարապետին։