Նրան ինչ որ բան արթնացրեց: Ինչ որ բան, որ նրա սրտին ստիպեց վայրագորել բաբախել ու թողնել վախից անկյունում դողալ: Վալենտինը ընդհամենը յոթ տարեկան էր, բայց նա ավելին, կարողանում էր տարբերել վատ երազն ու իրականությունը, և այն, որ նրան արթնացրել էր, երազում չէր: Տան հետևում գտնվող փակուղուց եկող բարձրաձայն ձայները արձագանքում էին նրա սենյակում, բաց պատուհաններն այնքան տաք էին թվում, թե գիշերները, թե այս անվերջ ամռան օրերին:
Վալենտինը նայեց մեծ կաղնու ստվերին, որ երևում էր իր ննջասենյակի պատերին: Երբ քամի էր, տերևները մոտենում էին չինական ստվերներին: Այս փոփոխվող միջավայրում փաքրիկ տղան ճյուղերի վրա վազող կախազարդեր հորինեց, հրեշներ և ասպետներ ճյուղերի վրա վազող, միշտ արագ բազմապատկելով շատ հիանալի կամ վախկոտ պատմություններ, որոնք միշտ նրան օգնում էին քնել:
Այդ գիշեր քամու ոչ մի շունչ ծառը չցնցեց, որը լուսնի հալոյից պարզվեց, թե կարծես պատին էր գծված, ահավոր անդորրով: Նա փորձեց վախը հանդարտեցնել, լռեցնել իր գլխում առաջացած փոքրիկ ահազանգը, որ գոռում էր հրեշի վրա, հրեշին թաքցրեց բաց պատուհանի ետևում: Ոչ, արի՜: Չկան հրեշներ, դրանք պարզապես սարսափելի պատմություններ են: Հայտարարելով իրեն ավելի հետաքրքրասեր, քան վախեցած և, միևնույն է, այժմ լրիվ արթուն վեր կացավ և մոտեցավ պատուհանին:
Փողոցում, երբ լիալուսինը ձևավորվեց թատրոնի պրոյեկտորի պես, մի աղջիկ հենվել էր այգու պատին և կանգնել էր երեք տղամարդու առջև: Վալենտինն իր պատուհանից միայն տեսավ նրանց սպառնացող ստվերները, որոնք գցված էին փողոցի սալաքարերին: Յոթ տարվա մեծությունից նա հասկացավ, որ երիտասարդ աղջկան սպառնում է վտանգը: Դեռևս կարծես նա հանգիստ էր՝ չնայած նրա պատռված հագուստին և կոշիկներից մեկին, որ իր ոտքերի տակ էր ընկած:
Երեք տղամարդիկ մի քանի քայլ արեցին իր կողմը, և պատի վրայով զգում նրանց ստվերները: Բոլորն էլ մոտ էին աղջկան՝ շրջապատելով նրան սպառնացող հայացքով: Իսկ երբ նրանց ստվերները մեկի մեջ միավորվեցին, որ ծածկում էր աղջկա ստվերը, անսպասելի մի բան տեղի ունեցավ:
Սկզբում Վալենտինը մտածեց, թե տեսել է երիտասարդ աղջկան, ով իրեն էր նայում ու ժպտում: Բնազդորեն հետ ընկավ, բայց ոչ այնքան արագ, որ տեսնի, թե ինչ կա դիմացի պատին: Երիտասարդ աղջկա ստվերն աստիճանաբար երեք տղամարդկանց ստվերներից ընկավ: Երբ նա դեռ ներկայացնում էր իր փխրուն կազմվածքը, Վալենտինը վախեցած նկատեց, որ ստվերն ինքն իրեն շարժվեց և անհամաչափ տարածվեց պատով մեկ՝ զբաղեցնելով ողջ մակերեսը, քանի որ երիտասարդ աղջիկը կանգնած էր դեռ:
Միանգամից «կախարդ» բառը մտավ Վալենտինի մտքում, բայց վախեցավ դա ասելուց: Նա քարացել էր, անխոս, քրտնած ձեռքերը պատուհանի երկաթին սեղմելով: Ստվերից հայացքը փախցնել չէր կարող, որն ավելի ու ավելի քիչ մարդկային տեսք էր ստանում և նրա «Ոչ քուն» պատմություններում վալենտինյան կյանք տված հրեշներից մեկին ցուցադրում էր արժանի հատկություններ:
Ստվերը բացեց նրա չափազանց մեծ ձեռքերը, որոնք ծուռ մատներով էին վերջանում: Պատի այդ բանը հանկարծ հալվեց տղամարդկանց երեք ստվերների վրա: Այդ դեմքին պատկերված էր մի բերան, որ սուր ատամների երկու շարքերում էր բացվում: Այդ երեք ստվերները կլանված, բռնված էին այդ դժոխային բերանից, անհետացան մի մեծ սև կետում, որն աչքի էր ընկնում սպիտակ պատի վրա իր պարզությամբ:
Հետո ստվերը նորից դարձավ աղջկա մարդկային ձևի նման: Նա միայնակ էր, այդ երեք տղամարդուց անգամ հետք չկար: Նա ուղղեց փեշը, վերցրեց կոշիկը, սանրեց մազերը և հեռացավ ծառուղուց: Վալենտինը երազ չէր տեսել, աղջկա ստվերը իսկապես կերել էր այդ երեք տղամարդկանց: Երբ նա հասավ փակուղու վերջը, շրջվելով նայեց նրա ուղղությամբ: Դրանից հետո տեսավ իր ստվերը հակառակ պատին, իսկ ցուցամատը լուռ բարձրացրել էր բերանի առջև: Վալենտինը գլխով համաձայնության նշան տվեց: Նա նայում էր, թե ստվերը ինչպես էր սահում սալաքարերի վրայով և հնազանդորեն հետևում աղջկա լուռ հեռանալուն:
Հրեշներ և վամպիրներ գոյություն ունեն և երբեմն գիշերը, երբ լուսինը լիքն է, երբ քամու շունչը չի ցնցում ծառերի ճյուղերը, կարող ենք տեսնել, թե նրանց ստվերները ինչպես են սահում պատերի երկայնքով, այնտեղ՝ քո դիմաց: Բացի՜ր պատուհանները:
Մանուկյան Կարինա 