Վերջերս Սթիվը ավտովթար էր ունեցել: Այսպիսով, նա իր մեքենան տեղադրեց ավտոտնակում ՝ վերանորոգման աշխատանքներ իրականացնելու համար: Քանի որ նա ստիպված էր ամեն օր գնալ աշխատանքի, նա որոշեց, որ քանի դեռ մեքենան պատրաստ չէ, նա ճանապարհորդելու է մետրոյով: Մի օր նա գիշերը երկաթուղային կայարանում նկատեց անօթևան տղայի: Նա շատ խղճաց նրան, և օգնեց որոշ գումարով:
Անօթևան տղան շնորհակալություն հայտնեց դրա համար: Հաջորդ օրը նա նույն վայրում նկատեց անօթևան տղային: Այս անգամ Սթիվը թեև իր մոտ ուտելու բան չուներ, ուստի նա գնաց կայանից դուրս և նրան բերեց մի կերակուր: Անօթևան տղան շնորհակալություն հայտնեց նրան բարության համար: Բայց Սթիվը հետաքրքրվեց և հարցրեց նրան. «Ինչպե՞ս հասաք այս պահին:
Անօթևան տղան նայեց նրան և ժպտալով ասաց. «Սերը ցույց տալով»: Սթիվը դա չհասկացավ, ուստի հարցրեց նրան. «Ի՞նչ ես ուզում դրանով ասել»: Ես էլ բոլոր կարիքավորներին օգնում:
Սթիվը հարցրեց նրան. «Դուք զղջո՞ւմ եք դրա համար»:
Անօթևան մարդը պատասխանեց.
— Ավելի լավ է կառուցել ձեր սեփական տունը և ինչ-որ մեկին հրավիրել ապաստարան, քան նրանց հանձնել ձեր աղյուսները, երբ դուք ձերն եք կառուցում: Քանի որ մի օր կվերածվես ու կանդրադառնաս այն վայրին, որտեղ դու նախատեսել ես կառուցել քո տունը: Դա կլինի դատարկ: Դրանից հետո դուք եք, որ աղյուսներ եք փնտրում »:
Սթիվը հասկացավ, թե ինչ նկատի ունի անօթևան տղան և շնորհակալություն հայտնեց նրան լավ խորհուրդների համար:
Մանուկյան Կարինա 