Այս աշխատանքը երկուշաբթի օրվա համար է։
1. Քննարկել Ավ․ Իսահակյանի ,,Արևի մոտ,, ստեղծագործությունը։
2. Կարդալ և գրավոր վերլուծել
Մի գրախոս սուտ բաներ էր գրում և տպագրում: Հորինում էր գրողների անուններ և սուտ լուրեր էր գրում նրանց մասին: Նա պատմում էր «Կարմիր ստի» մասին: Ասում էր, որ Ճապոնիայում (Նարի դարաշրջանում) հենց ստում էին, նրանց մահապատիժ էր սպասվում: Անգլերենում էլ կա մի արտահայտություն, որը կոչվում է՝ «Սպիտակ սուտ»: Նրանք ստում են հանուն փրկության: Ասում է, որ նրա ստերը պատկանում են այս տեսակին:
Սպիտակ սուտը։ Հարուկի Մուրակամի
Ես ստել այնքան էլ չգիտեմ: Սակայն առանձնահատուկ արգահատանք էլ չեմ զգում ստելու դեմ: Նույնիսկ, ասեմ՝ չզարմանաք (թեպետ հնչում է բավականին տարօրինակ)՝ մի կարգին ստել չեմ կարողանում, իսկ անվնաս խաբեությունը պաշտում եմ:
Մի ամսագիր ինձ պատվիրել էր գրախոսություն գրել: Բայց իմ մասնագիտությունը գիրք գրելն է, այլ ոչ թե գրախոսելը, ու ես հնարավորինս աշխատում եմ չդավաճանել իմ մասնագիտությանը: Հանգամանքներն այնպես էին դասավորվել, որ ես վճռեցի չհրաժարվել այդ կասկածելի առաջարկից: Քանի որ գրքեր գրախոսելը բավականաչափ տաղտկալի է, ես վճռեցի գրախոսություն գրել (շատ մանրամասն) մտացածին գրքի մասին, մի մարդու կյանքի նկարագրության, որ երբեք գոյություն չի ունեցել: Խոստովանում եմ՝ սարսափելի հմայված էի իմ գաղափարով: Նախ՝ թեպետ ուժերս պիտի ծախսեմ ճշմարտանման պատմություն գրելու վրա, խնայում եմ ժամանակը, որ պիտի կորցնեի գիրքը կարդալու վրա: Բացի այդ՝ խնայում եմ նյարդերս, որովհետև ստիպված չեմ լինի զայրանալ ՛՛այդ հիմար հեղինակի վրա, որ սատանան գիտի՝ ինչ է գրոտել»:
Երբ գրախոսությունը տպագրվեց, ես բարոյապես պատրաստ էի սպառնալիքներով («Դադարեք անամոթաբար ստել») և բողոքներով («Ամեն տեղ փնտրեցի, բայց ոչ մի տեղ չգտա այդ գիրքը») լեցուն նամակների հորձանքին: Բայց ինձ ոչ ոք չգրեց: Ոչ ոք: Ես, իհարկե, պատրաստ էի ամեն ինչի, բայց թեթևացած շունչ քաշեցի: Չեմ պնդի, որ ամսագրերում հրապարակվող գրախոսությունները ոչ ոք լուրջ չի ընդունում, բայց որոշ կասկածներ ունեմ:
Հա, հարցազրույցներն էլ կան: Հիմա ես ջանում եմ բարեխիղճ պատասխանել հարցերին, բայց երբ երիտասարդ էի ու հանդուգն, երբեմն ինձ որոշ ազատություններ էի թույլ տալիս: Օրինակ, երբ ինձ հարցնում էին, թե ի՞նչ գրքեր եմ կարդում, ես խորիմաստ բարբառում էի. «Վերջերս ես տարվել եմ Մեյձիի դարաշրջանի (1886-1912 թթ.) գրականությամբ: Հիմնականում կարդում եմ գրականության խոսակցական ուղղության սակավ հայտնի հեղինակների գործեր: Համոզված եմ, որ Սյոգո Մուտագուտիի և Գոխեյա Օսակիի գրքերը կարող են ներշնչել և ժամանակակից հեղինակներին»:
Հասկանալի է, որ Ճապոնիայում երբեք այդ անուններով գրողներ չեն եղել: Ինքս եմ նրանց հընթացս հնարել: Բայց դա ոչ ոք չգիտի: Այնպես որ, դատարկաբանության (գլխավորը՝ ասել՝ ինչ մտքովդ կանցնի, հնարավորինս համոզիչ ու առանց տևական դադարների) գործով ես վարպետ եմ: Համենայն դեպս՝ դժվարություններ երբեք չեմ ունեցել:
Ճապոներենում կա «կարմիր սուտ» արտահայտությունը: Գիտե՞ք՝ ինչո՞ւ կարմիր: Որովհետև Նարի դարաշրջանում (710-784 թթ.) նրանց, ովքեր չարամտորեն ստում էին և փչացնում իրենց շրջապատի մարդկանց կյանքը, դատապարտում էին մահապատժի: Շատ դաժան՝ դատապարտյալի բերանը միանգամից դնում էին տասներկու կարմիր բրնձաբլիթ՝ քաղցր բակլայի խորիզով, և խեղճը, չկարողանալով ծամել, խեղդամահ էր լինում: (Փաստորեն, վերոշարադրյալը «կարմիր ստի» դասական օրինակ է):
Հարցը, թե ինչու ճապոներենում սուտը կարմիր է, ինձ շատ վաղուց է զբաղեցնում: Ես արդեն տասը տարի պատրաստվում եմ պարզել այդ արտահայտության ծագումնաբանությունը, բայց անընդհատ ինչ-որ գործեր (նորից ստում եմ)։
Իսկ անգլերենում կա «սպիտակ սուտ» արտահայտությունը, որ որակում է անվնաս փչոցը կամ «սուտը հանուն փրկության» (և դա զուտ ճշմարտություն է): Կարծում եմ՝ իմ դատարկաբանությունն ամենից շատ հարևանում է ստի այդ տեսակին: Եվ ոչ մեկին չի վնասում: Լսո՞ւմ եք: Չի վնասում: Եթե բերանս փակեն մի դյուժին բրնձաբլիթով, ես հաստատ այդ կտտանքին չեմ դիմանա:
Լրացուցիչ կրթություն
Շարադրել մտքերը ստի, ստելու անհրաժեշտության, ստելու սովորության մասին
Կարծում եմ, որ վերջերս մարդիկ շատ են ստում: Թվում է, որ միայն կարող են երեք բանի համար ստեն՝ փրկության, կատակի և ինչ-որ բանի հասնելու համար: Ես նույնպես շատ եմ ստում: Բայց ավելի հաճախ ստում եմ կատակի և փրկության համար: Ասեմ, որ առանձնապես չեմ սիրում ստել, բայց ստացվում է, որ շատ եմ ստում: Ես ավելի քան վստահ եմ, որ ամեն մի մարդ մեկ անգամ գոնե ստել է իր կյանքում: Երբ դու մեկ անգամ ստես, կհասկանաս, որ քեզ շատ օգնեց և լավ բան է: Հենց այդպես էլ չհասկանալով դու շատ հեշտությամբ կստես բոլորին, ազատվելով որոշ հոգսերից և խնդիրներից: Ստելը վատ բան է: Բայց երբեմն կյանքում լինում են պահեր, որ իսկապես անհրաժեշտ է այն: Դու կարող ես ստել երբեմն, բայց ասել այն, ինչը մարդիկ կուզենային լսել: Ազնվություն ոչ բոլորն ունեն: Այն շատ թանկ բան է: Բոլորն ասում են, որը ստելը վատ է ու չի կարելի ստել: Բայց նրանք ավելի շատ ուզում են լսել քաղցր սուտը, քան դառը ճշմարտությունը: Մի ասացվածք կա, որում ասվում է. «Ստի ոտը կարճ է»: Ասացվածքի իմաստն այն է, որ սուտը երկար չի ապրի: Ով ստի, միևնույն է բացահայտվելու է իր սուտը: Գիտեմ, որ ոչ ոք չի կարող չստել, բայց պետք է գոնե ավելի քիչ ստել:
Մանուկյան Կարինա 