Պատմվածքն ինձ շաա՜տ դուր եկավ: Այն հենց այնպես, սովորական ստեղծագործություն չէր, այլ՝ սիրո և ընտանեկան ջերմության մասին: Մենք պետք է սիրենք և հարգենք մեր ծնողներին, նրանց որոշումները: Պետք է ամեն վայրկյան փորձենք նրանց ուրախացնել, որպեսզի իրենց երջանիկ զգան: Ասեմ, որ դրանով մենք էլ կերջանկանանք: Այս ստեղծագործության գլխավոր հերոսը՝ Ռոբը, իր հնարավորության չափով մի նվեր տվեց հորը: Կարծում եմ՝ եթե Ռոբը մի նյութական իր գներ և տար հորը, այդքան էլ չէր ուրախանա: Բայց այսպես հայրը շատ հպարտացավ և ուրախացավ իր որդով, նա բոլորին պատմում էր Ռոբի հրաշալի նվերի մասին: Ըստ իս, պատմվածքում ավելորդ կերպարներ չկային:
Ես պատմվածքից դուրս եմ բերել և՜ փոխաբերություններ, և՜ համեմատություններ.
«Նա թեև վարժվել էր շուռումուռ գալուց հետո քնել նորից, բայց այդ օրը Ս. Ծնունդ լինելով՝ աչքին քուն չէր գալիս»: Այս հատվածի փոխաբերությունն է՝ «աչքին քուն չէր գալիս»: Հեղինակը ի նկատի ուներ, որ չէր կարողանում քնել:
«Ի՞նչն էր նրան դրդում արթուն մնալ այդ գիշեր. մտքով ետ գնաց ժամանակի խորքը, մի երևույթ, որն հաճախ էր կրկնվում նորերս»: Սա երկրորդ հատվածն է, որ գտել եմ պատմվածքի մեջ: Նախադասության փոխաբերությունն է՝ «մտքով ետ գնաց ժամանակի խորքը»: Հեղինակն ուզում էր ասել, որ հիշեց հին օրերը:
Հիմա, երբ գիտեր՝ հայրը սիրում է իրեն, առավոտյան այլևս չպիտի ժամանակ կորցներ կամ ստիպեր հորը կրկին արթնացնելու իրեն: Փոխաբերությունն է՝ ժամանակ կորցներ: Ինչպե՞ս կարելի է ժամանակը կորցնել:
«Նրանք դա մտաբերում էին միասին, մինչև հոր մահը: Հիմա իր մենության մեջ հիշում էր, թե ինչպես Ս. Ծնունդի այդ օրհնյալ լուսաբացին, ինքը մենակ, կովերի հետ գոմում, իր նվերն էր պատրաստում ճշմարիտ սիրո համար:
Իսկ այս առավոտյան, նա ցանկանում էր մի կարտ գրել կնոջը և նշել, թե ինչքան շատ է սիրում նրան: Չէր հիշում վերջին անգամ, երբ էր խոստովանել իր սերը, թեև սիրում էր նրան այնքան առանձնահատուկ և զորեղ, որ դա չէր զգացել նույնիսկ երիտասարդ օրերին: Կինն էլ իրեն էր սիրում և ինքը երջանիկ էր դրանով: Կյանքի ամենամեծ հաճույքը սիրելու ունակությունն է: Իսկ սերը դեռ վառ էր իր հոգում ու սրտում:
Նա համոզված էր՝ սիրո զգացմունքն իր մեջ պահպանվել էր շնորհիվ այն բանի, որ տարիներ առաջ ընկալել էր հոր սերն իր նկատմամբ: Այդպես է՝ սերն է ծնունդ տալիս սիրույն: Նա կարող էր նվեր տալ նորից ու նորից: Այս առավոտ, Ս. Ծնունդի այս բարեբաստիկ լուսաբացին, նույնը կանի իր պաշտելի կնոջ համար: Դա կլինի նամակի ձևով, որպեսզի կարդացվի ու մնա հավիտյան…Նա մոտեցավ գրասեղանին ու սկսեց իր սիրո նամակը ուղղված կնոջը. «Իմ թանկագին սեր…»: Այս հատվածը կրկին անգամ ապացուցում է, թե ինչ կարևոր և հիանալի զգացմունք է սերը: Իհարկե, համաձայն եմ հեղինակի և նրա արտահայտած մտքի և ասելիքի հետ, քանի որ ես ինքս կարող եմ հստակ ասել, որ ընտանիքից և ընտանեկան սիրուց ավելի թանկ բան չկա: Երբ ծնողներդ մահանում են, դու պետք է սկսես քո երեխաներին, քո կնոջը երջանկացնել:
Պատմվածքն ինձ շաա՜տ դուր եկավ, քանի որ կարդալուց հետո կրկին անգամ հասկացա և սկսեցի ավելի շատ գնահատել իմ ծնողների ամեն մի նվերը ինձ, ամեն անգամ իրենց տված սերը, այդ զգացմունքները, հուշերը, և այլն:
Մանուկյան Կարինա 